 |
| Εύη Σαραντέα, ακρυλικό, |
Της συνεργάτιδός μας, Ρένας Ραψομανίκη
Της το είχε ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους: « Μην αναλώνεσαι για μια τελειωμένη υπόθεση»
Η άλλη δεν ήθελε να το αποδεχτεί. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε αγγίζει η ποίηση. Είσαι τόσο ευαίσθητη.»
Η ίδια δεν ήταν καθόλου σίγουρη ότι ήταν ευαίσθητη. Είναι αλήθεια ότι ένιωθε ένα σκίρτημα στην καρδιά κάθε φορά που αντίκριζε, απρόσμενα λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, το καινούργιο φεγγάρι, σαν χρυσή φετούλα λεμονιού, και η θύμηση της γιαγιά της γινόταν έντονη, γιατί εκείνη την είχε μάθει να το αποζητά την ώρα που έπαιρνε να σουρουπώνει. Και, κόντρα στον ορθολογισμό που απόκτησε έκτοτε, έκανε μια μυστική ευχή: « φτου σου νιο φεγγάρι, κάνε μου τη χάρη…» Μα ήταν αρκετό αυτό για να χαρακτηριστεί ευαίσθητη;
Πάλι η φίλη της δεν μπορεί να έκανε λάθος. Γνωρίζονταν καλά. Τις συνέδεε αδελφική φιλία που είχε ξεκινήσει στα παιδικά τους χρόνια, σ’ εκείνες τις αξέχαστες καλοκαιρινές διακοπές , και διατηρήθηκε φρέσκια σε όλη τη ζωή τους. Μια φιλία που άφησε αλώβητη ο χρόνος, η απόσταση, ο διαφορετικός τρόπος ζωής. Μπορεί να μην είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα, ταυτίζονταν όμως στις αρχές και στις αξίες κι αυτό έκανε τη σχέση τους να αποκτάει την ιδιότητα του καλού κρασιού: όσο πάλιωνε τόσο απελευθέρωνε αποχρώσεις αρωμάτων που ξάφνιαζαν και τις ίδιες.
Η ποίηση ήταν μια από τις αγαπημένες τους διαφωνίες. Η μία τη λάτρευε, η άλλη στεκόταν με σκεπτικισμό απέναντί της. Ποτέ δεν αισθάνθηκε να την αγγίζει η μαγεία της. Το αποδίδει στον συγκρατημένο χαρακτήρα της ή ίσως στις θετικές σπουδές της, που την έχουν μπολιάσει με το μικρόβιο της αναζήτησης του μονοσήμαντου νοήματος των λέξεων. Δεν της αρέσει καθόλου η ιδέα να την μπερδεύουν, ακόμα κι αν στη συνέχεια την ξεμπερδεύουν με τρόπο γλυκό. Απολαμβάνει τα κείμενα με αρχή, μέση και τέλος. Τα κείμενα που περιγράφουν γεγονότα με λογική και ειρμό και που αν κάποτε ρέπουν προς το υπερβατικό – όπως συμβαίνει με τον μαγικό ρεαλισμό του Μάρκες– κλείνουν ωστόσο το μάτι στον αναγνώστη κάνοντας μαζί του μια μυστική συνομωσία, μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι, που τους κάνει συνένοχους στο «αμάρτημα». Θαυμάζει τους ποιητές γιατί υποψιάζεται ότι ο Θεός κάτι τους σιγοψιθυρίζει στ’ αυτί, αλλά εκείνη – όχι από δικό τους λάθος – δεν μπορεί να γίνει κοινωνός αυτής της μυστικής συνομιλίας.
Έλαβε ένα μήνυμα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
«Ο Ιορδάνης Παπαδόπουλος είναι ένα νέο παιδί που ήλθε φέτος να δουλέψει στο σχολείο μας. Παρόλο που έχει σπουδάσει θετικές επιστήμες – ή ίσως ακριβώς γι αυτό – γράφει ποίηση με μεγάλη τρυφερότητα. Τον χαρακτηρίζουν έναν δον Κιχώτη της πόλης. Τον αγαπάω σαν γιο μου. Μου θυμίζει τον εαυτό μου στην ηλικία του. Έγραφα κι εγώ στίχους – θυμάσαι; – όχι με την ίδια επιτυχία βέβαια. Είμαι σίγουρη ότι η γραφή του θα σου αρέσει και ίσως σου κάνει εκείνο το κλικ που χρειάζεσαι για να αφεθείς.»
EFENPRESS - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 
Σχολιάστε