Η λογοτεχνική μας γωνιά

Η κρυφή ιδιαιτερότητα του πλήκτρου Q…το τέλος

της Ρένας Ραψομανίκη

Πείστηκε πως τα μαλλιά του θα μύριζαν πάντα κανέλλα.

Πάντα;

Πολύ βαριά λέξη! 

Λίγο καιρό αργότερα εκείνος έφυγε για μεταπτυχιακά στην Αμερική. Πώς θα μπορούσε να αντέξει τον χωρισμό ούτε που ήξερε. Ευλογημένος αυτός που επινόησε την  ηλεκτρονική αλληλογραφία! Αντάλλαξαν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις. Κάθε του γράμμα είχε την ιδιαιτερότητα του καινούργιου, όλα όμως άρχιζαν πανομοιότυπα. Είχε μια  λέξη αποκλειστικά για κείνη: φιλόστομη

-Τι σημαίνει; Απόρησε την πρώτη φορά που της το είχε ψιθυρίσει.

-Δεν ξέρω ακριβώς, είναι μια λέξη της πατρίδας μου μα είναι τόσο γλυκόηχη που λες και φτιάχτηκε για σένα. 

Κι αφού πέρασε λίγος καιρός:

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΜΑΣ ΓΩΝΙΑ

Η κρυφή ιδιαιτερότητα του πλήκτρου Q

Της Ρένας Ραψομανίκη

 

Φώλιασε ο ένας στις προεξοχές του άλλου, ακούστηκε το κλικ  και εφάρμοσαν σαν

δυο τουβλάκια lego. 

Ταιριαστοί!

Εκείνος δεν απείχε από τα όνειρά της και από τα όνειρα των γονιών της· για την ακρίβεια ήταν ο άντρας που είχε εντολή να αγαπήσει. 

Η σχέση τους ικανοποιούσε προδιαγραφές αυθεντικότητας, ασφάλειας, σταθερότητας, διάρκειας. Θα μπορούσε να διεκδικήσει πιστοποιητικό ποιότητας  ISO.

Ανήκαν στον ίδιο κόσμο, είχαν ανατραφεί με τις ίδιες αρχές και αξίες, οι κοσμοθεωρίες τους ταυτίζονταν, οραματίζονταν το μέλλον με κοινό τρόπο.

Η μόνη τους διαφωνία ήταν στον αριθμό των παιδιών: για κείνη τα δύο ήταν αρκετά, εκείνος  – που ήταν μοναχοπαίδι – επέμενε για τέσσερα. 

Η λογοτεχνική μας γωνιά

Ψηλά στον αφέντη Χριστό… κατεβαίνοντας

της Ρένας Ραψομανίκη

Ξυπνάω με την έντονη αίσθηση πως κάποιος έχει ρίξει φακό στα μάτια μου. Η λάμψη είναι ενοχλητικά εκτυφλωτική. Ποιος  κάνει παιχνιδάκια τέτοια ώρα; Αποκτάω επαφή με το περιβάλλον και βλέπω στ’ ανατολικά ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι που λούζει την κοιμισμένη κατασκήνωση στο απόκοσμο φως του κάνοντας τ’ αστέρια να χλομιάσουν από ζήλια και να εξαφανιστούν. Η απότομη αλλαγή στον φωτισμό ενός κατασκότεινου τοπίου, που δεν το προσεγγίζει το παραμικρό ίχνος τεχνητού φωτός, και στην φωτοχυσία που προκάλεσε η εμφάνιση της Αυγουστιάτικης πανσελήνου στάθηκε ικανή διέγερση για να διακόψει τον ύπνο μου.

Ν’ αποστρέφεσαι τη Σελήνη σαν έδαφος. 

Λυρική η υποθήκη του Νίκου Καρούζου προς τον Ηλία Πετρόπουλο. 

Η λογοτεχνική μας γωνιά

Ψηλά στον Αφέντη Χριστό…αγγίζοντας τον στόχο

της Ρένας Ραψομανίκη

 

 Κατεβαίνουμε τρέχοντας να συναντήσουμε τα σακίδια που – ευτυχώς και δυστυχώς – μας περιμένουν υπομονετικά.Να μετρήσω με το βλέμμα το βάθος της κωνικής χοάνης που σχηματίζεται στ’ αριστερά και που πολλαπλασιάζει τον ήχο του ανέμου μέσα από διαδοχικές ανακλάσεις λειτουργώντας σαν υπερμέγεθες αντηχείο. Να χαϊδέψω τη γυαλιστερή επιφάνεια του λευκού κρυσταλλιζέ πετρώματος που ξεφύτρωσε αναπάντεχα και που δείχνει ηφαιστειακό, τόσο ξένο προς τα γκρίζα  σχιστολιθικά πετρώματα που μας συντροφεύουν από το πρωί.